About This Video
Divan e Hafez – Episode Four In this episode we discuss Ghazal number 16 when Hazrat e Hafez says: خَمی که ابروی شوخِ تو در کمان انداخت به قصد جانِ منِ زارِ ناتوان انداخت The arch that your playful eyebrow cast as a bow, Aimed to take the life of my yearning and infatuated self. نبود نقش دو عالم، که رنگ الفت بود زمانه طرح محبت، نه این زمان انداخت Before the world was ever formed, love was preceded in creation. به یک کرشمه که نرگس به خودفروشی کرد فریبِ چشمِ تو صد فتنه در جهان انداخت In response to one coquetry, that narcissus tried to allure, Your eye’s deceit spun a hundred plots of sort. شراب خورده و خِوی کرده می‌روی به چمن که آبِ روی تو آتش در ارغوان انداخت Drunk and flushed, you walk into the meadow, Your face’s water sets Judas tree's flower ablaze. به بزمگاهِ چمن، دوش، مست، بگذشتم چو از دهانِ توام غنچه در گُمان انداخت Last night, on my way to the meadow’s party, intoxicated, the sight of the flower buds revived the image of your lips. بنفشه طُرِّه مفتول خود گره می‌زد صبا حکایتِ زلفِ تو در میان انداخت As violet flower was braiding her hair, The Saba breeze was spreading tales of your locks. ز شَرمِ آن که به روی تو نسبتش کردم سمن به دستِ صبا، خاک در دهان انداخت For comparing it to your face, with such a shame, The jasmine, by the breeze’s hand, throws dust in its frame. من از ورع، مِی و مطرب ندیدمی زین پیش هوای مغبچگانم در این و آن انداخت From piety, wine, and music, I refrained before, But the air of the young ones threw me to this and that. کنون به آبِ مِی لعل، خرقه می‌شویم نصیبهٔ ازل از خود نمی‌توان انداخت Now with the ruby wine’s water, I cleanse my cloak, Eternal fate from oneself cannot be revoked. مگر گشایش حافظ در این خرابی بود که بخششِ ازلش، در میِ مغان انداخت Perhaps in this ruin, Hafez’s fate lay, For eternity’s gift in the wine of the Moghan did sway. جهان به کامِ من اکنون شود که دورِ زمان مرا به بندگیِ خواجهٔ جهان انداخت The world to my liking now shall be, For time’s wheel has thrown me to the world’s master’s decree.